محمدعلی خالق نژاد 

باز این چه شورش است که در خلق عالم است.

باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است.

دیباچه عشق و عاشقی باشود

دل ها همه آماده پرواز شود

با بوی محرالحرام توحسین (ع)

ایّام عزا و عصّه آغاز شود.

باز محرم رسید، سراسر ایران اسلامی در سوگ فرو رفت. پرچم ها و بیرق های عزا به صورت خودجوش در هر کوی و برزن به نشانه عزای آل طاها برافراشته شدند در سوگ آن بزرگ مرد و همراهان پاکباز شهیدش. گویا قیامتی برپا شده. آیینی که سینه به سینه از نسلی به نسل بعد گشته تا امروز به ما رسیده است. عشق به حسین(ع) و اهداف بلندش که برای رادمردی و دفاع از دین خدا ایستاد و با خونش در تاریخ جاودان و ماندگار شد. بزرگمردی که می دانست با سپاه ۷۲ نفره نمی توان برابر تمام کفر ایستاد اما رنج و سختی را تا مرز شهادت در راه خدا تحمّل کرد تا با خون خود چراغ هدایتی باشد برای همه آزاده مردان جهان. "اِنَّ الحُسَین مِصباحُ الهُدی وَ سَفینَهُ النِجاه" همو که پیامش جهاد در راه خدا بود (اِنَّ اَلحَیاه عَقیدَهِ وَالجَهاد.) اینگونه مِهر ابدیش را در دل همه آزادیخواهان عالم فارغ از مسلمان و غیرمسلمان کاشت. مِهری که در دل ما ایرانیان مانده و با رسیدن ماه محرم به صورت خودجوش شور و حالی دیگر بر سراسر کشور حاکم می گردد و هر یک از ما به سبک خود به سوگ آن فروغ جاودانی و یارانش می نشینیم و اشک ماتم و عزا به رخسار جاری می نماییم. سبک زندگی حسینی و عاشورایی برمی گردد به اهدافی که حضرت امام حسین(ع) که همانا "اصلاح امت جدّش(اِنَّما لِطَلَبِ الاِصلاح مِن اُمَّتِ جَدّی) و امر به معروف و نهی از منکر بود." (اُریدُ اَن آمُرَبِالمَعروف واَنهی عَنِ المُنکَر). بر اساس آن تصمیمی در راه خدا گرفت که تاریخ آزادگان و احرار جهان را تغییر داد. حضرت در این مسیر اقدامی کلامی و عملی داشتند که بعد از قرن ها هنوز هم زبانزد خاص و عام است. همگان آن را مبداء آزادگی و رشادت می دانند و در وصفش سخن می رانند .قیام ایشان از روزی آغاز می شود که با ناتمام گذاشتن حجِّ ابراهیمی به سوی صحرای کربلا به راه می افتند این یعنی حتی اولیای الهی در راه تکلیف الهی از فروع شرعی می گذرند. حضرت در مسیر خود جهت رضای خدا تردیدی ندارد و به پا می خیزد. 

"رَضَاََ بَه رِضا ئِک". 

امام حسین (ع) یکی از فرایض بزرگ دینی را نیمه تمام می گذارد و پای در مسیر قیام در برابر ظلم و مُنکَرِ بزرگ می کند که هم یک فریضه دینی است و قطعا یک باور عمومی هم در میان همه مردمان دنیاست. اینکه در برابر منکر و ظلم ظالم باید ایستاد و حضرت این اقدام را می کنند و تا آخرین قطره خونشان پای این هدف می ایستند. مبارزه با ظلم امری خداپسندانه است که در آن هیچ تردیدی نیست، فرقی ندارد در چه دینی و چه آیینی باشد همه این را یک مفروض قلبی می دانند اما می بینیم گاه این باور قلبی یعنی مبارزه با ظلم و ستم و قیام در برابر جور چنان اهمیّت می یابد که بر یک واجب شرعی اَرجَحیَّت پیدا می کند. حضرت حجّ را نیمه تمام می گذارند و می روند به سمت قتلگاه! برای مبارزه با منکری بزرگ! مبارزه با ظالمی وحاکمی ستمگر.

بی شک می دانستند با این کمی همراهان و فراوانی نیروهای خصم شانسی برای پیروزی عددی ندارند. ایشان تصمیمشان را گرفته اند و در ۲۰روزی که طی طریق می کردند و به محل کارزار رسیدند واقف بودند به آنچه که قرار است سرنوشتشان باشد. برای همین هم هست که رفتار خصم دون با ایشان که تا آخرین میزان هر آنچه را داشتند ایثار کردند معنایی برایشان پیدا نمی کند و تردیدی در هدفشان ندارد که لحظه ای به پا پس کشیدن بیاندیشد، همه اینها به رغمی که از خون وخاک و آزار و اذیّت و رنج های زیاد، رنج های تحمّل نکردنی و شاید بی سابقه و تکرارنشدنی در تاریخ بشریّت به این کاروان صبور و بزرگوار گذشت برتافتند و با رشادت به آن وادی پا نهادند، ماندند و تحمّل کردند و پیروز شدند و در تاریخ جاودانه و ماندگار که حضرت در آن لحظه شهادت دست مبارکشان را به سوی آسمان می برند و با صدای رسا به خداوند تعالی عرضه  می دارند: "خدایا راضیم از ادای دِینَم در راهتان" و حضرت زینب که پیامدار و پیام رسان این حرکت و قیام تاریخی بوده در دل داغداری این مصیبت عظما در کاخ کذایی ابن سعد در مجلس یزید فریاد می زند: "چیزی غیر از زیبایی در این مسیر ندیدم و نیست."(وَما رَاَیَتُ اِلاّ جَمیلا) .

در دل جزئیات این کارزار که مشاهده می کنیم مسابقه ای که هر بار در انجام تکلیف داشته نشان از عشق و علاقه ای است برای هدفی که ماندگار شده و قرن هاست که مانده است. بعدها از پس این واقعه تا به امروز همه یاوری ها و حمایت و همنوایی با این صحنه نشان دهنده حقانیت قیامی است که یکی از اولیای الهی در راسش قرار گرفته است.

این سبک زندگی عاشورایی بوده است، سبکی که تایید می کند آزاد مردن و کشته شدن یعنی زنده شدن،" بزرگ فلسفه، نهضت حسین این است /که مرگ سرخ به از زندگی ننگین است"./ شهادتی که قرن ها و نسل های پس از او، قلب های پس از او می تپد و این حیات ادامه دارد تا فردای قیامت.

انتهای پیام/