عیسی عطاپور/ تیم فوتبال تراکتور پانزدهمین حضور خود در لیگ برتر را با کسب عنوان چهارمی به پایان رساند و برای چهارمین بار در طول برگزاری این رقابت ها به این عنوان رسید و البته باز هم دست این تیم از رسیدن به جام کوتاه ماند.
از زمان آغاز رقابت های لیگ برتر فوتبال باشگاهی ایران ۲۲ فصل سپری شده و تیم فوتبال تراکتور در ۱۵ فصل (فصل دوم تا نهم حضور در رقابت های لیگ یک) به عنوان یکی از تیم های حاضر در این پیکارها بود و در چند فصل عنوان قهرمانی را با اختلاف اندک از دست داده است.
این تیم در نخستین دوره از لیگ برتر که در سال های ۱۳۸۰ و ۱۳۸۱ برگزار شد با ثبت ضعیف ترین عملکرد، در همان فصل به لیگ دسته پایین تر افتاد و در انتهای فصل با ۱۵ امتیاز از ۲۶ بازی در رده چهاردهم و انتهایی جدول قرار گرفت و دوری طولانی و هفت ساله این تیم از سطح اول فوتبال کشور آغاز شد.
تلاش تراکتور برای بازگشت به لیگ برتر هفت فصل به طول کشید و این تیم سرانجام با هدایت فراز کمالوند و در پایان فصل هشتم (۸۸ -۸۷) با قهرمانی در لیگ آزادگان به سطح اول فوتبال ایران بازگشت و نام کمالوند به همین دلیل در بین مربیان افتخارآفرین برای باشگاه به ثبت رسید.
کمالوند در ۲ فصل هدایت تراکتور در لیگ برتر را برعهده گرفت و به رغم اینکه هم خودش و هم تیمش در این رقابت ها کم تجربه بودند اما توانست در نیمه بالای جدول جایی برای تراکتور باز کند و مسیر رشد را برای این تیم پرطرفدار که با آمدنش به لیگ برتر جان و روح تازه ای به آن بخشیده بود، بازتر و هموارتر کند.
تراکتور در این ۲ فصلی که کمالوند را در سکان هدایت داشت به ترتیب رده های هفتم و پنجم فصل را بدست آورد و در فصل نهم و دومین حضورش در لیگ برتر با ۴۷ امتیاز از ۳۴ بازی در مکان هفتم و در فصل دهم با ۵۷ امتیاز از همین تعداد بازی در رده پنجم قرار گرفت و خود را به عنوان تیمی مدعی و رقیب تیم های سرشناس لیگ معرفی و اثبات کرد.
پایان فصل دهم در واقع پایان کار کمالوند در تراکتور بود، تراکتوری ها که هفت سال برای لیگ برتری شدن تلاش کرده بودند اکنون اهداف بلند بالایی در سر داشتند و آن، گرفتن جام و حضور در آسیا بود، برای همین مسوولان وقت تراکتور به کار این مربی در تیم پایان دادند و امیر قلعه نویی که از سرشناس ترین و با تجربه ترین و پرافتخارترین سرمربیان ادوار لیگ برتر بود برای هدایت تیم به توافق رسیدند.
قلعه نویی در فصل یازدهم هدایت تراکتور را پذیرفت و با این تیم خیلی زود به رده های بالای جدول صعود کرد، وی در پایان این فصل از رقابت ها با کسب ۶۶ امتیاز از ۳۴ بازی عنوان نایب قهرمانی را کسب کرد و هرچند آرزوی دیرینه هواداران تیم جامه عمل نپوشید اما برای نخستین بار تراکتور سهمیه آسیا را کسب کرد و به باور هواداران و علاقه مندان تیم، آسیا تراکتوی شد و نام امیر قلعه نویی هم در بین مربیان افتخار آفرین برای تراکتور ثبت شد.
فصل دوازدهم تراکتور با کوله باری از تجربه و همچنین حمایت همه جانبه هواداران وارد رقابت ها شد و البته در این فصل نیز سرمربی تیم تغییر یافت و تونی اولیویرا پرتغالی که بعدها به یکی از چهره های محبوب در بین هواداران تراکتور تبدیل شد، روی صندلی سرمربی گری تیم نشست و خیلی زود جای خود را در تیم و دل هواداران باز کرد.
این مربی که نخستین مربی خارجی لیگ برتری تراکتور بود در نخستین فصل حضور خود در تراکتور این تیم را به عنوان دومی رساند اما در ۲ هفته مانده به پایان رقابت ها کنار گذاشته شد و حسن آذرنیا به عنوان مربی موقت تیم مسوولیت تیم را عهده دار شد.
تراکتور در این فصل از رقابت ها نیز همانند فصل یازدهم به عنوان دومی بسنده کرد و نتوانست جام قهرمانی را بگیرد و حسرت جام در دل هواداران تیم همچنان باقی ماند.
در فصل سیزدهم تراکتور با مجید جلالی وارد مسابقات شد، با باغ آبادی ادامه داد و در نهایت دوباره به تونی اولیویرا رسید و به رغم تغییرات فراوان در پست های فنی، نتوانست به عنوانی بهتر از ششمی در پایان دست یابد و با ۴۵ امتیاز از ۳۰ بازی این رده را در جدول به نام خود ثبت کرد.
فصل چهاردهم رقابت های لیگ برتر همزمان با حضور یک سرمربی بومی به نام رسول خطیبی در تراکتور بود که کارنامه قابل قبولی هم از خود ارایه کرد و قهرمان نیم فصل رقابت های این فصل شد اما به دلایل نامعلومی از این تیم کنار گیری کرد و جای خود را به تونی اولیویرا داد.
تونی با تراکتور در این فصل در پایان با ۵۸ امتیاز و پس از سپاهان در رده دوم قرار گرفت که البته بازی پایانی فصل حاشیه های زیادی داشت و در واقع حق تراکتور در این بازی خورده شد و این تیم بهترین فرصت برای رسیدن به جام قهرمانی را از دست داد.
تراکتور در این فصل سومین نایب قهرمانی خود را کسب کرد و پس از آن و تا پایان فصل بیست و دوم نتوانست آن را تکرار کرده و یا بهبود بخشد.
فصل پانزدهم رقابت ها همزمان بود با دومین حضور امیر قلعه نویی در تیم تراکتور که البته برای فصل بعدی هم تمدید شد، قلعه نویی در این فصل از رقابت ها، به رغم تلاش هایی که وی و شاگردانش کردند نتوانستند عنوانی بهتر از چهارمی کسب کنند.
در فصل شانزدهم شاگردان قلعه نویی جایگاه جدولی خود را در پایان رقابت ها یک پله بهبود دادند و با ۵۶ امتیاز از ۳۰ بازی در رده سوم به کار خود پایان دادند که البته این عنوان تراکتوری ها را قانع نکرد و به ادامه کار قلعه نویی در تراکتور نقطه پایان گذاشته شد.
فصل هفدهم نیز فصلی پربار از نظر مربی در تراکتور بود، این تیم با یحیی گل محمدی آغاز کرد، با مربی موقت ادامه داد و در پایان به ارطغرل ساغلام ترک رسید.
در این فصل تراکتور یکی از ضعیف ترین عملکردها را داشت و با ۳۴ امتیاز از ۳۰ بازی، فصل را در رده دهم به پایان برد و هواداران را مایوس کرد و تنها دلخوشی هواداران در این فصل حضور ساغلام و نتایج خوب پایان فصل این تیم در برابر حریفان بود.
فصل های هجدهم تا بیست و یکم هم همانند فصل هفدهم با رفت و آمد مربیان از داخلی گرفته تا خارجی، برای تراکتور همراه بود و ۱۴ مربی که پنج مورد آن خارجی بود در این تیم سکان هدایت را برعهده گرفتند و یک عنوان پنجمی، ۲ عنوان چهارمی و یک عنوان سیزدهمی کسب کردند.
ضعیف ترین کارنامه تراکتور پس از فصل نخست که با سقوط این تیم به لیگ یک همراه شد، در فصل بیست و یکم رقم خورد و این تیم به سختی و به لطف نتایج ضعیف تیم های پایین تر، در لیگ باقی ماند، البته دلایل مختلفی هم در این نتایج تاثیرگذار بودند که مهم ترین آن، بی رغبتی و عدم تمایل مالک باشگاه برای ادامه تیمداری و مطرح شده مالکیت مس سونگون در این تیم بود.
در این فصل نیز تراکتور در هفته پایانی ارطغرل ساغلام را به عنوان سرمربی انتخاب و معرفی کرد تا از منطقه سقوط فاصله بگیرد و هر چند در پایان فصل این اتفاق رقم خورد اما هواداران دست به اعتراض و تجمع مقابل باشگاه زدند و خواستار مشخص شدن تکلیف تیم و حضوری پرقدرت در رقابت ها شدند.
باشگاه تراکتور و مالک آن پس از پایان فصل بیست و یکم، از مواضع خود در مورد عدم تمایل به باشگاه داری کوتاه آمد و عنوان شد که با قدرت تمام در رقابت های لیگ بیست و دوم شرکت می کند.
به دلیل آنچه که عدم توافق در مبلغ قرارداد عنوان شد، باشگاه تراکتور به جای ساغلام با قربان بردیف به توافق رسید و این مربی تا پایان هفته یازدهم، به عنوان سرمربی در این تیم انجام وظیفه کرد.
البته در زمان حضور بردیف در تراکتور، تغییر چندانی در نحوه بازی و امتیازگیری تیم رخ نداد و پس از آنکه خود بردیف خواستار جدایی از تیم و پیوستن به لیگ روسیه شد، تراکتور یکی از بهترین انتخاب های خود را در طول تاریخ فوتبال باشگاهی اش انجام داد و پاکو خمز را به عنوان سرمربی انتخاب و معرفی کرد.
خمز در طول ۱۹ بازی توانست تراکتور را متحول کند و البته کمی بدشانسی و ناداوری علیه این تیم نبود و تیم در ابتدای فصل خوب بسته می شد، چه بسا تراکتور یکی از مدعیان قهرمانی این فصل می شد.
هرچند تراکتور در پایان فصل بیست و دوم در جایگاه چهارمی قرار گرفت اما به اذعان بیشتر کارشناسان فوتبال، همه بازی های تراکتور خمز تماشایی و جذاب بودند و بجز بازی آخر مقابل استقلال که سنگین ترین شکست ادوار لیگ برای تراکتور ثبت شد، در همه و بیشتر بازی ها تراکتور تیم سرتر بوده است.
کسب عنوان چهارمی در این فصل که چهارمین عنوان چهارمی تراکتور در طول ادوار لیگ برتر است هرچند حداقل انتظار هواداران از این تیم بوده اما باز نتوانست آرزوی دیرینه هواداران را تحقق بخشد و همه اهداف و وعده ها برای تراکتور، یکسال دیگر تمدید شد.
انتهای پیام/