شاید کمتر جایی در تهران مانند خانه موزه سیمین و جلال، هویت منحصر به فرد خودش را داشته باشد، خانه‌ای است زیبا و روح‌نواز که عشق همچنان پراکنده باقی مانده است.
این خانه تنها یک خانه نیست، جدا از اینکه شاهکارهای ادبی ایران در این خانه نگارش شده، هسته اولیه انجمن نویسندگان در فضای خفقان سیاسی آن زمان در این خانه شکل گرفته و خانه سیمین و جلال محل گردهمایی نویسندگان با گرایش‌های فکری مختلف و افراد سیاسی هم بوده است.
تک تک اتاق های خانه فریاد می زنند روزهای زندگی آن دو و بعد از آن تنهایی سیمین به یاد جلال...
از هال که وارد اتاق نشیمن می شوی عاشقانه های سیمین و جلال به انتظار قدم های مهمان هایشان نشسته اند و گرمای حضورشان را حس می کنی، در دست جلال کاغذی است که گویا قصد خواندن یادداشتی از روی آن را دارد. سیمین تکیه داده به عصا با چهره‌ای که لبخند بر لب دارد و گویا نگاهش به سمت مهمانی عزیز است.
هم چنین در این موزه کتاب‌های جلال، جوایز ادبی آن دو، حلقه‌های ازدواج، عینک‌های نویسندگان و سایر وسایل ارزشمند آن دو وجود دارد.
شاید زیباترین قسمت خانه‌ی سیمین و جلال حیاط این خانه باشد. حیاطی با درختان کهن چنار و درختان میوه فصل‌های تابستان و پاییزش، با باغچه‌های وسیعی سرسبز. روی پله‌های ایوان می‌نشینم به این فکر می کنم که مکان خلق آن نثرهای زیبای جایی غیر از این جا می‌توانست باشد؟