حامد شفیعی/ آمارهای کودکان کار خیابان در شرایط فعلی متغیر و متفاوت است، اما همگی گواه بر افزایش تعداد آنان دارد. نکته قابل توجه دیگر آنکه افزایش کودکان کار خیابان درحالیست که تعدد دستگاه‌های متولی در حوزه کودکان کار وجود دارد و در حال حاضر ساماندهی کودکان کار باید از سوی نهادهایی همچون تعاون، کار و رفاه اجتماعی، بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، شهرداری، سازمان بهزیستی و آموزش و پرورش صورت گیرد.

بخشی از کودکان کار خیابان آنانی هستند که یا سرپرست نداشته یا بد سرپرست بوده‌اند و به خاطر مسائلی همچون اعتیاد والدین، فقر و مشکلات خانوادگی مجبور می‌شوند به مشاغل واقعی یا کاذب روی آورند‌ یا آنکه به دلیلی از خانواده جدا شده و همچون مسافرانی که به تازگی وارد یک کشور یا شهری شده‌اند و با آن آشنایی ندارند و هیچ چیز درباره آن نمی‌دانند مجبور شده‌اند خیابان را برای زندگی یا کار انتخاب کنند تا مخارج خود یا خانواده خود را تامین کنند که البته بعضا مورد سوءاستفاده‌ باندهای متخلف قرار می‌گیرند.‌ البته که ظهور پدیده کودکان کار خیابان تک عاملی نیستند و مجموعه‌ای از عوامل دخیل هستند که با هم ارتباط دارند.

 با این حال اکثر صاحب‌نظران در پاسخ به پرسش «عوامل ایجادکننده کودکان خیابانی چیست؟» معتقدند دلیل عمده و اصلی حضور اکثر کودکان در خیابان‌ها، فقر و مشکلات اقتصادی خانواده و کسب درآمد است.

نکته قابل توجه و بسیار مهم آنکه بچه‌های خیابانی به‌خصوص کودکان خیابان در معرض خطرات جدی قرار دارند؛ آنان به دلیل ویژگی‌های روانی اجتماعی، جذب افراد و کودکانی می‌شوند که از نظر شخصیتی همانند خودشان هستند و به این ترتیب گروه بچه‌های خیابان به وجود می‌آید که اشخاص بزهکار و مجرم از آنان برای رسیدن به اهداف غیر قانونی خود استفاده می‌کنند. در کنار آن باید مشکلات اجتماعی، روانی و حتی جسمی را برای یک کودک کار خیابان در نظر داشت.

قطع یقین ساماندهی این کودکان ضرورتی اجتناب ناپذیر است، نکته قابل توجه آنکه هیات وزیران در سال 84 بنا به پیشنهاد وزارت رفاه و تأمین اجتماعی و به استناد ماده (1) و بند (الف‌) ماده (15) قانون ساختار نظام جامع رفاه و تأمین اجتماعی ـ مصوب 1383 ـ و همچنین ماده (97) قانون برنامه چهارم توسعه اقتصادی‌، اجتماعی و فرهنگی‌ جمهوری اسلامی ایران ـ مصوب 1383 ـ‌ آیین‌نامه ساماندهی کودکان خیابانی را به تصویب رسانده است.

انتهای پیام/