عباس حاتمی/ «انسان توسعه‌یافته» اعتماد به نفس کافی دارد. به توانایی های انسانی اش باور دارد، خودش را مسلط بر مسائل زندگی‌اش می داند و می فهمد که انسان موجودی خلاق و مبتکر و توانمند است. می داند که در درون انسان، نیرویی وجود دارد که اگر اراده کند می تواند همۀ مشکلات را با تعقل، علم و تدبیر حل و فصل کند.

«انسان توسعه‌یافته» مهربان و مستدل است. خوب گوش می کند. خوب فکر می کند. با عجله سخن نمی گوید وقتی با او برخورد می کنی، امواج آرام بخش و مهربانی، سراسر وجودتان را پر می کند.

«انسان توسعه‌یافته» از نیاز به نمایش عبور کرده است ؛ سنجیده سخن می گوید و از چاپلوسی دیگران مشمئز می شود.

«انسان توسعه یافته» روحیۀ مشارکت پذیری، هم فکری و همکاری با دیگران دارد. به تفکر جمعی و مشورت عمل می کند، تقسیم کار را می فهمد، اصول مقدماتی مدیریت را بلد است و باور دارد که عقل کل نیست.

«انسان توسعه یافته» جو پذیر نیست، در مقابل تبلیغات زیان بار و یا کذب، روحیه پایداری و نگاه کارشناسی دارد. در گرداب تبلیغات سوء قرار نمی گیرد و هر نگرشی را در قالب عقل، تجربه، مشورت تجزیه و تحلیل می کند و بعد تصمیم می گیرد.

«انسان توسعه یافته» روحیۀ همزیستی مسالمت‌آمیز با جامعه دارد . با خودش سازگار و  با محیط زندگی‌اش هماهنگ است. محیط زندگی اش را با دانش خود تغییر می دهد، اما همرنگ جماعت محافظه کار نمی‌شود.

«انسان توسعه یافته» به تندرستی جسمی و سلامتی و روانی خود اهمیت می دهد. ورزش می کند، از زندگی لذت می برد. نوع لباس پوشیدنش ،روش گفتاری اش ،منش کرداری اش و حتی نوع نگاه و چهره اش به گونه ای است که مورد پذیرش اجتماع است و در همه امور منطقی است.

«انسان توسعه یافته» اجازه می‌دهد دیگران حرف خود را تمام کنند. یاد گرفته است بیشتر سکوت کند تا حرف بزند ، بیشتر بشنود تا بگوید. تابو شکن و نوآور است. «انسان توسعه یافته» به حقوق و تکالیف مدنی خود آگاه است.

«انسان توسعه یافته» کتاب می خواند. «انسان توسعه یافته» اهل مطالعه است.

«انسان توسعه یافته» برای کل جامعه و آینده آن تلاش می کند و نه صرفا برای باند ،گروه، همفکران و یا اقوام‌ خود.

«انسان توسعه یافته» مرعوب مقامات حکومتی نیست و آنها را نقد می کند. می داند که اکثر این مقامات تنها در سازمان مطبوع خود صاحب مقام هستند و در عرصه اجتماع حرفی برای گفتن ندارند.

«انسان توسعه یافته» با حیوانات مهربان است و به پاکیزگی محیط زیست خود اهمیت می دهد.

«انسان توسعه یافته» بخش مهمی از زندگی خود را برای به جای گذاشتن میراثی ارزشمند برای جامعه، طراحی می کند، مسئولیت کاری را که در آن تخصص ندارد نمی پذیرد و مسئولیت کاری را به کسی که در آن کار تخصصی ندارد نمی سپارد و اگر خواست ثروتمند شود، نهاد‌های دولتی و حکومتی را ترک می کند.

«انسان توسعه یافته» به قانون مشروع احترام می گذارد. حتی در مواقعی که قانون را مطابق میل خود نمی داند نیز حاضر نیست قانون شکنی کند......ولی برای تغییر قانون ناکارآمد روشنگری و تلاش می کند.

«انسان توسعه یافته» به حقوق و تکالیف مدنی خود آگاه است. پرسشگر و کنجکاو است، شهامت و شجاعت طرح سوالات و مطالبات خود دارد، به وظایف خود عمل می کند، پیگیر حقوق شهروندی خود هست.

 جمعیت با کیفیت مهمتر از جمعیت با کمیت هست.

انتهای پیام/