دکتر علی جودکی/ وقتی از هوش مصنوعی صحبت می‌کنیم، دیگر با پدیده‌ای روبه‌رو نیستیم که فقط در فیلم‌های علمی - تخیلی جای داشته باشد. این فن آوری اکنون بخشی جدایی‌ناپذیر از زیست روزمره بشر است؛ از الگوریتم‌هایی که محتوای فضای مجازی را برایمان تنظیم می‌کنند گرفته تا سیستم‌هایی که جان بیماران را در بیمارستان‌ها نجات می‌دهند.

اما پرسش اینجاست: جایگاه ایران در این آینده فن آورانه کجاست؟

گزارش سال ۲۰۲۴ دانشگاه استنفورد تصویر روشنی از وضعیت فعلی جهان ارائه می‌دهد. آمریکا با تولید ۴۰ مدل پیشرفته هوش مصنوعی، چین با ۱۵ مدل و اروپا با ۳ مدل، خود را در صف اول رقابت جهانی جای داده‌اند.

در این میان کشورهای منطقه ما، از جمله ایران هنوز نتوانسته‌اند حتی آموزش ابتدایی این فن آوری را وارد مدارس خود کنند. این یک زنگ خطر جدی است؛ نه فقط برای آینده فن آوری بلکه برای آینده استقلال و توانمندی ملی ما.

آموزش هوش مصنوعی تنها به معنای یادگیری کدنویسی نیست .این آموزش دریچه‌ای است به سوی تقویت تفکر انتقادی، حل مسئله و تربیت نیروهای انسانی خلاق.

اگر می‌خواهیم ایران در آینده صرفاً مصرف‌کننده فن آوری نباشد و جایگاهی مستقل و اثرگذار در جهان دیجیتال داشته باشد، چاره‌ای جز بازنگری در نظام آموزشی نداریم.

این تحول باید از مدرسه آغاز شود، جایی که آینده‌سازان فردای کشور در حال شکل‌گیری‌اند.

می‌توان این مسیر را از آموزش مفاهیم پایه آغاز کرد؛ از برنامه‌نویسی ساده گرفته تا ساخت ربات‌های ابتدایی. منابع رایگان در فضای آنلاین، همکاری با شرکت‌های دانش‌بنیان داخلی و کارگاه‌های آموزشی و دوره های ضمن خدمت کارآمد برای معلمان می‌تواند آغازگر این مسیر باشد.

سکوت امروز ما، عقب‌ماندگی فردای فرزندان‌مان را رقم خواهد زد.

اکنون زمان آن است که تصمیم بگیریم: می‌خواهیم ناظر آینده باشیم، یا بخشی از آن؟ انتخاب با مدیران دستگاه حساس و پهن پیکر نظام تعلیم و تربیت ماست.

انتهای پیام/