یکی از پیچیده‌ترین ابداعات بشری حتما آموزش و پرورش است.

پیچیدگی ها و ظرافت های آن ناشی از سر و کار داشتن با انسان از یک سو و دامنه‌ی گستردگی و فراگیری و مملو از تنوع آن از سوی دیگر، باعث شده است تا نظام های آموزش و پرورش با مسایل و مشکلات عدیده ای مواجه شوند.

در سال های اخیر برای حل مشکلات و رفع تنگناهای این حوزه، عملا کار مثبتی صورت نگرفته است.اگر هم قدمی برداشته شده است بر اساس آزمون و خطا، بدون بهره گیری از نتیجه ی مطالعات علمی و تحقیقات اصولی بوده است.

یکی از اهداف عمده آموزش و پرورش، توسعه ی منابع انسانی است؛ تحقق این امر جز با تحقیق و پژوهش میسر نمی شود.

برای تقویت نطام آموزشی کشور از نظر بنیه‌ی تحقیقاتی و فائق آمدن بر مسائل و مشکلات آن اولیای امور باید روحیه‌ی پژوهشگری و تحقیق را از زمان ورود دانش آموز به مدرسه عملیاتی کنند.

حال پرسش اینجاست؛ نظر به اهمیت و حساسیت موضوع، آیا ابزارهای لازم در اختیار متولیان تعلیم و تربیت اعم از مدیر و معلم که باعث انگیزش و ایجاد روحیه در آنها شوند قرار داده شده است تا تحقیق و پژوهشگری را در دانش آموزان نهادینه کند؟ پاسخ منفی است.

باید دید که آیا مدیران جلوس کرده بر صندلی مدیریت، امر پژوهش را به عنوان استخوان بندی برنامه های خود قبول دارند و میزان توجه به این امر و بودجه ای درخور که به آن اختصاص می دهند چقدر است؟ آیا پژوهش و تحقیق را از شاخص های اصلی توسعه و تعالی آموزش و پرورش می دانند؟ آیا مبحث پژوهش از جایگاه ارزنده ای در حل مسائل و مشکلات علمی و اجرایی برخوردار بوده است؟

آیا مدیرانی که برنامه بلندمدت و میان مدت ندارند برای برنامه کوتاه مدتشان توانستند ریل گذاری مطمئن و پرجاذبه ی میان کلاس های درس، نه برای دستگاه های اجرایی و نیازهای حیاتی کشور بلکه خانه برقرار کنند؟ آیا « فرهنگ پژوهش » در نزد اینان جا افتاده است؟

راهبردهایی برای ایجاد و تقویت روحیه ی پژوهشگری در دانش آموزان در خوش بینانه ترین حالت با لحاظ همه جنبه های رفاهی و آرامش روحی ارائه می شود.

فرآیند یاددهی و یادگیری بر اساس تفکر انتقادی و تفهیم آینده از آن دانش آموزان پرسش گر و مطالبه گر است . آموزش نحوه ی برخورد دانش آموزان با موقعیت های متفاوت و درک صحیح آنها و تصمیم گیری مناسب تشویق دانش آموزان برای اجرای فعالیت های خواسته شده و نقش معلم به عنوان هادی و راهنما ایجاد محیط و فرصت های مناسب برای دانش آموزان، برای کشف و پژوهشگری هر کدام از این راهبردها با برداشت های متفاوت به تناسب موقعیت ها، سطح آگاهی و درگیر در آن فضا، نیاز به ساعت ها بحث و تبادل نظر با رویکرد جامعه محوری و دل نگران آینده تعلیم و تربیت است.

به عنوان دغدغه مند عرصه ی تعلیم و تعلم ؛ مومنانه از همه ی کسانی که دل در گرو تعالی آموزش و پرورش دارند عاجزانه استدعا دارم نظام آموزشی را دریابند.

مدیران سهمی و محفلی که به جای مدیران محقق نشستند به شایستگی، شایسته گزینی نشدند و ضربه ای مهلک بر پیکر نحیف آموزش می زنند.

ای داد و فریاد از این همه بی تفاوتی، برخوردهای قهری و رفتارهای تبعیض آمیز . با این روند، آینده مناسبی برای صحن تعلیم و تربیت متصور نیست.

به علوم انسانی با ایجاد بسترهای لازم و کافی بهاء دهید.

به نگارش و نوشتاری در مدارس با دیده ی محبت نگاه کنید.

مشق شب را برگردانید.

پژوهش و تحقیق پیش کش !

اگر سال های بعد کسی بتواند بدون غلط، متنی بنویسد وی ادیب خواهد بود !

استفاده از علایم نگارشی، آرایه‌های ادبی خود حدیث مفصلی خواهد بود.

حسین صالحی

انتهای پیام/