​حسن لطفی/ در اینکه با یک یا دو نمونه نمی‌توانیم درباره نسلی یا گروهی قضاوت کنیم، شکی نیست. هر آدمی منش و رفتار خودش را دارد. منش و رفتاری که بر آمده از خیلی چیزهاست و در نهایت شخصیت آدمی را شکل می‌دهد. با خانواده، اجتماع، ژن خوب و بد، تربیت در سنین کودکی و نوجوانی، برخورد با دیگران، درک غلط یا درست افراد از وقایع و... شخصیت افراد ساخته می‌شود. با این حساب خطاست اگر برخورد عصبانی و به دور از ادب دو پسرجوان را در فاصله یک ساعت به حساب همه جوانان ایرانی بگذاریم.

با این حساب این نوشته و هر نوشته دیگری نمی‌تواند با تکیه بر چنین اتفاقاتی در مورد جوانان ایرانی حکم صادر کند. اما بد نیست با مکث بر هر اتفاقی پی درکی عمومی‌تر باشیم. درکی که اگر درست انجام شود و ته‌اش به راه حلی برسد به بهتر شدن شرایط جامعه کمک کند. با این توضیح برویم سراغ آن دو اتفاق یکسان! تصور کنید ماشین‌تان را در مکانی پارک کرده و داخلش مشغول خواندن کتاب یا مرور مطالب داخل گوشی یا چت با کسی هستید. تکان شدید ماشین متوجه‌تان می کند که اتومبیلی از پشت به خودروی شما کوبیده است. پیاده که می‌شوید و به راننده جوان ماشین پشت سرتان که نگاه می‌کنید، می‌بینيد نیشش تا بناگوش باز است و با وقاحت نگاه‌تان می‌کند. بعد هم وقتی با لحن محترمانه و پدرانه‌ای اعتراض می‌کنید (با به کار بردن پسرم و...) نه تنها عذرخواهی نمی‌کند، بلکه پیاده می‌شود و با لحن بدی حالی‌تان می کند که باید خدا را شکر کنید که دلش به حال‌تان سوخته و با ماشین محکم‌تر به اتومبیل شما نکوبیده است. دلیلش هم برای این عمل، توجه نکردن‌تان به چراغ دادن او برای جلو بردن ماشین‌تان است. چراغ دادنی که ندیده‌اید. دست آخر هم بدون توجه به شما راهش را می‌گیرد و می‌رود. یک ساعت بعد همین اتفاق به شکلی نسبتا مشابه و با پسر جوان دیگری تکرار می‌شود. پسر این بار عصبانی‌تر و پر توقع‌تر هست. دختر جوانی هم همراهش هست که اگر دستش را نمی‌کشید معلوم نبود کار به کجا می‌کشید.

دختری که نشان می‌داد همچون بسیاری از دختران ایرانی درک و صبوری و درایت بیشتری در رابطه با وقایع دارد . پسر دوم هم نه تنها عمل خطایش را به گردن نمی‌گیرد، بلکه وقتی به او یادآوری می‌شود با یک عذرخواهی ساده همه چیز تمام می‌شد . سینه جلو می‌دهد و با خشم یادآوری می‌کند شما که گند زدید به زندگی نسل ما مگر عذرخواهی کردید؟ شاید اگر واقعا آنجا بودید (منظورم شمای موسفید است) شما هم نمی‌فهمیدید دلیل آن خشم و آن حرف چیست . اما بدون شک برخورد عصبی او همچون پسر دیگر یک نکته را مشخص می‌کرد. در بین پسران جوان کسانی هستند که نسبت به نسل مسن جامعه خشمی دارند که شرایط را بر هر دو سخت می‌کند. خشمی که برطرف کردنش نیازمند بهتر کردن شرایط و مجال گفت‌وگو و پاسخگویی نسل‌ها در شرایط آزادتری است.

انتهای پیام/