لعیا نورانی زنوز/ امروز در کنار آخرین اخبار تحولات منطقه خبری منتشر شد که نباید به راحتی از کنار آن گذشت.
اعتماد در گزارشی اعلام کرده است، استان‌هایی که از نظر اقتصادی توسعه کمتری را تجربه کرده‌اند، در صدر استان‌های درگیر بازماندگی و ترک تحصیل هستند.
براساس گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس، پنج استان سیستان و بلوچستان، خراسان رضوی، تهران، خوزستان و آذربایجان غربی دارای بیشترین فراوانی مطلق بازماندگان از تحصیل هستند. همچنین استان‌های سیستان و بلوچستان، خراسان رضوی، خوزستان، آذربایجان غربی و کرمان نیز به ترتیب دارای بیشترین آمار تارکان از تحصیل در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۰ هستند.
آمارهای منتشر شده در این گزارش نشان می‌دهد بازماندگی و ترک تحصیل با میزان توسعه‌یافتگی و نقشه فقر کشور هماهنگی دارد.
بازماندگی از تحصیل، مشکلی است که نه تنها زندگی فردی دانش‌آموزان را تحت تأثیر قرار می‌دهد، بلکه جامعه‌ای بهتر و آینده‌ای روشن‌تر را از دسترسمان دور می‌کند. کودکانی که به جای کلاس درس در بازار کار یا خانه مشغولند، گنجینه‌ای از استعدادها و ایده‌ها هستند که می‌توانند جهان را تغییر دهند، اما بازماندگی از تحصیل، این فرصت را از آن‌ها می‌گیرد.
در دنیایی که توسعه پایدار بیش از هر زمان دیگر به نیروی انسانی متعهد، خلاق و تحصیل‌کرده نیاز دارد، با هر کودکی که از چرخه تحصیل خارج می‌شود، تکه‌ای از پازل ممکنات را از دست می‌دهیم.
فقر، کودک را مجبور به کار می‌کند و کار کودک او را از تحصیل دور می‌کند، این چرخه معیوب همچنان ادامه می‌یابد تا جامعه‌ای که می‌تواند شکوفا شود در فقر و ناعدالتی گرفتار بماند. این یک ظلم نیست تنها به آن کودک، بلکه به تمام جامعه‌ای است که می‌تواند از حضور او بهره‌مند شود.
بیایید یک لحظه تصور کنیم. تصور کنیم پسری که امروز در یک مزرعه کار می‌کند، فردا می‌تواند دانشمندی باشد که راه‌حلی برای تغییرات اقلیمی پیدا می‌کند. یا دختری که به خاطر رسوم نادرست از مدرسه دور مانده، می‌تواند پزشک برجسته‌ای باشد که جان هزاران نفر را نجات می‌دهد. لذا برای رسیدن به این رویاها، اقدام از امروز ضروری است.
دولت نقش کلیدی در این فرآیند بر عهده دارد. با سیاست‌گذاری‌های صحیح، ایجاد فرصت‌های برابر و حمایت‌های مالی از خانواده‌های محروم، می‌تواند تضمین کند که هیچ کودکی به خاطر فقر یا مشکلات اجتماعی از تحصیل دور نماند. بدون تردید اجرای برنامه‌های حمایتی نظیر کمک‌هزینه‌های تحصیلی، کمپین‌های آگاهی‌بخشی و ... می‌تواند شرایط را تغییر دهد.
اما انکار شدنی نیست که این کافی نیست، با احتساب اینکه هر دانش‌آموز به عنوان فرزندی از این سرزمین است باید همه برای ایجاد محیطی امن و حمایتی برای کودکانمان تلاش کنیم و جامعه‌ای بسازیم که در آن هر کودک بدون نگرانی بتواند به مدرسه برود و رویای خود را دنبال کند.
اگر همگی برای این هدف بزرگ تلاش کنیم، نه تنها رویای هر کودک، بلکه رویای جامعه‌ای بهتر و پایدار نیز به واقعیت می‌پیوندد. آینده‌ای که در آن هیچ کودکی از تحصیل بازنمی‌ماند و هر جوانی فرصت شکوفا شدن دارد، بنابراین همه ما مسئولیم و باید برای چنین آینده‌ای بجنگیم.
سخن آخر اینکه، آینده را امروز می‌توانیم بسازیم با هر قدمی که برای بازماندگان از تحصیل برمی‌داریم. پس بیایید گامی به سوی آینده‌ای روشن برداریم.
انتهای پیام/