حسین معافی/ لایحه برنامه هفتم توسعه برای سال‌های 1402 تا 1406 تدوین شده که دارای 22 فصل و 7 بخش است که بخش‌های اقتصادی، زیربنایی، فرهنگی و اجتماعی، علمی، فن آوری و آموزشی، سیاست خارجی، دفاعی و امنیتی و اداری، حقوقی و قضایی است.
در پیش گفتار این لایحه آمده است: برنامه هفتم توسعه چهارمین برش از سند چشم‌انداز 20ساله کشور و اولین برنامه در راستای تحقق بیانیه گام دوم انقلاب اسلامی است که برای تحقق عدالت و با رویکرد مسئله محوری بر موضوعات انسانی و مهم کشور تمرکز نموده است . این برنامه با اتکا به اسناد بالادستی از جمله؛ سند تحول دولت، مردمی برنامههای اولویت‌دار مشخصی را براساس پیشران‌‌های توسعه محور انتخاب و مبنای حرکت توسعه مستمر و باثبات در جامعه تنظیم و تدوین نموده است
این برنامه با هدف توسعه پایدار و تعاملی ایران با تأکید بر تقویت قابلیت‌های داخلی و افزایش کارایی و اثربخشی حکومت در زمینه‌های مختلف اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی تدوین شده است.
به طور کلی، در برنامه هفتم توسعه، توسعه آموزش و پرورش به عنوان یکی از اصلی‌ترین محورهای توسعه منابع انسانی در نظر گرفته شده است و برای تحقق این هدف، برنامههای گوناگونی از جمله توسعه فن آوری‌های آموزشی و پرورشی، توسعه بنیان‌های دانش‌بنیان و تحقیقات کاربردی در زمینه آموزش و پرورش و توسعه فضای کارآفرینی در آموزش و پرورش تدوین شده است.
برای رسیدن به این اهداف، برنامه هفتم توسعه در زمینه آموزش و پرورش اقدامات متعددی را شامل می‌شود. برخی از این اقدامات عبارتند از:
افزایش سرمایه‌گذاری در زمینه آموزش و پرورش، به ویژه در زمینه‌هایی که نوآوری، کارآفرینی و تحقیق و توسعه را ترویج می‌دهند
ایجاد زیرساخت‌های لازم برای استفاده از فن آوری‌های آموزشی در تمامی مقاطع تحصیلی
توسعه آموزش مهارت‌های کاربردی و حرفه‌ای در تمامی مراحل آموزشی
تقویت مدیریت و نظارت بر آموزش و پرورش با استفاده از فن آوری های نوین
تحقیق و توسعه در زمینه آموزش و پرورش، به ویژه در زمینه‌هایی که به توانمندی‌های نیروی کار کشور کمک می‌کنند
توسعه آموزش نسل جدید به منظور بهره‌وری از فن آوری های نوین در آینده.
برنامه هفتم توسعه در زمینه آموزش و پرورش در ایران، تغییرات مهمی را در این حوزه ایجاد کرده است. در زیر به برخی از این تغییرات اشاره می‌شود:
افزایش دسترسی به آموزش و پرورش؛
بهبود کیفیت آموزش و پرورش؛
توسعه فن آوری های آموزشی؛
توسعه آموزش مهارت‌های کاربردی و حرفه‌ای؛
تحقیق و توسعه در زمینه آموزش و پرورش؛
توسعه آموزش نسل جدید؛
توسعه زیرساخت‌های آموزشی؛
توسعه آموزش در مناطق محروم.
اگرچه در برنامه ششم بسیاری از اهداف و مقاصد، محقق نشدند و یا با رشد و پیشرفت کمی کمی روبه رو بودند، امید است که مجلس و دولت با در نظر گرفتن واقعیات جامعه و انجام تحقیقات و نیاز‌سنجی‌های علمی بتوانند برنامه‌ای را تدوین کنند که بیشتر مسائل و چالش‌های کشور در حوزه‌های مختلف و به‌ویژه در مسایل آموزشی و تربیتی کاهش یابند.
امروزه آموزش و پرورش از فقدان منابع مالی مناسب و کمبود نیروهای توانمند و با انگیزه رنج می‌برد. مشکلات معیشتی، عدم رسیدگی به اعتراضات رتبه‌بندی، عدم پرداخت فوق‌العاده ویژه برای فرهنگیان، تأخیرهای طولانی در پرداخت‌های قانونی، نداشتن برنامههای آموزشی و توانمند‌سازی برای معلمان و مدیران، همسو نبودن برنامههای درسی با تغییرات جامعه، نداشتن انگیزه ادامه تحصیل و نا امیدی از آینده، تأثیرات سوء فضای مجازی بر اخلاق و رفتار و گفتار دانش‌آموزان، مهاجرت نخبگان، دانشجویان و دانش‌آموزان برتر و.... بخش کوچکی از مشکلات آموزشی کشور به شمار می‌روند که اگر فکری اساسی در برنامه هفتم توسعه در حوزه‌های آموزشی و پرورشی نشود، کشور دچار بحران شدیدی درسال‌های آتی خواهد شد.
انتهای پیام/